“Samen met mijn zus heb ik onlangs een huis gekocht in Oostenrijk. We zijn allebei nogal fanatieke skiërs, een viertal keer per jaar pak ik dus wel mijn koffers. Skiën, dat is puur genieten. De winterse bergen, de natuur, het uitzicht... Ik haal daar zo veel energie uit.”

“Ik ben opnieuw beginnen skiën een jaar of drie na mijn ongeval, ondertussen 14 jaar geleden. We waren toen met een grote groep met ook veel kinderen erbij. Mijn dochter was 9 jaar , mijn zoon 12. Bij het ongeval is een groot deel van mijn lichaam verbrand en ben ik al mijn vingers verloren.”

“Terwijl andere ouders hun kinderen aan het helpen waren, was het bij ons dus andersom. Daardoor zijn onze kinderen heel snel zelfstandig moeten worden, ze konden gewoon niet anders dan hun plan leren trekken. Soms voel ik mij daar wel wat schuldig over, al weet ik dat ik er zelf niets aan kan doen.”

“Ik heb er intussen vrede mee genomen, de klok terugdraaien kan je toch niet. Ik zou het erg vinden mocht ik iedere dag in een hoekje mezelf zitten wegcijferen. Ik heb een heel andere kijk gekregen op het leven en het valt me op hoe anders iedereen met zijn problemen omgaat.”

Kom meer te weten over ‘Invisible cities’ op deze website .

Lees het volledige verhaal van Jan in Gazet van Antwerpen