Het verhaal begon op een avond in 2003. “Ik kreeg telefoon van Sven Nys. Of ik zijn rug wilde behandelen. Zijn kinesist was ik niet. Dat is Willy Bogaerts, iemand die hier zeker ook een vermelding verdient.”

Verbist woont in Sint-Katelijne-Waver, niet zo ver van Baal.

“Uiteraard speelde dat een rol. Had Sven een extra massage nodig, dan moest hij niet ver rijden. Door bemiddeling van Kevin De Weert en Nico Verhoeven kwam ik in diezelfde periode als verzorger bij het continentale team van Rabobank, de toenmalige werkgever van Sven, terecht. Zo kwamen we almaar vaker met elkaar in contact en groeide onze band.”

Het was uniek om met Sven Nys samen te werken, benadrukt Verbist.

“Ik ken niemand die zoveel professionaliteit, passie en karakter had als Sven. Wielrenners zetten zich stuk voor stuk meer dan honderd procent in voor hun job. Sven deed daar nog een schep bovenop. In 2005 zou ik hem thuis oppikken om naar het WK af te reizen. Er lag twee centimeter sneeuw, het was vies weer. Eender welke prof zou dan op zijn rollen aan het trainen zijn. Sven niet, hij koos voor een ritje door de sneeuw. Ik geloof niet dat er nog zo iemand was. Of toch! Kevin De Weert. Ook hij was als Sven. Het is geen toeval dat hij is aangesteld als nieuwe bondscoach.”

Dertien winters lang stond Verbist aan de finish klaar met een rugzak vol materiaal. Vaak was hij het eerste klankbord voor Nys, in goede en in slechte dagen.

“Dat is doorheen de jaren gegroeid. Maar hoe langer we elkaar kenden, hoe meer Sven zich blootgaf. Ik was vermoedelijk een van de eersten die wist van zijn privéproblemen. Ja, ik heb soms naar zijn coach Paul Van Den Bosch gebeld om hem te briefen over wat er leefde in het hoofd van Sven. Dat heeft hij nooit geweten.”

Hun relatie overstijgt allang het professionele.

“Sven is in de eerste plaats een vriend geworden bij wie ook ik voor alles en nog wat terecht kan. Wij zien elkaar recht in de ogen, het klikt tussen ons. Wat er ook voor zorgde dat ik kwaad kon zijn op hem, als bijvoorbeeld een afspraak niet werd nagekomen. Wie het meeste indruk heeft gelaten – de mens of de atleet – is moeilijk te zeggen. De atleet was indrukwekkend maar ook naast de fiets is Sven een grote mijnheer geweest en zal hij het altijd blijven.”

Het afscheid valt zwaar.

“Oostmalle was al een zeer emotioneel moment. Vooral voor ons, Sven kan dat heel goed verbergen. Hij heeft zichzelf altijd goed in de hand gehad. Voor ons was het een pak lastiger. Merci Sven gaat dan weer een mooi feest worden, zeker weten.”

En het verhaal houdt waarschijnlijk niet op voor Verbist.

“Ik ben al een keer voor de zottigheid met Thibau naar een veldrit geweest. ‘Bisje, als je nu die rugzak vastpakt, dan is dat voor de komende twintig jaar’, zei Sven. Ook Thibau ziet het wel zitten en van mijn vrouw heb ik al groen licht gekregen...”