“Ik ben 30 en ben de jongste van acht kinderen. Ik heb vijf zussen en twee broers, wat als jongste heel fijn was, want zo kon ik de vruchten plukken van de bergen werk die mijn broers en zussen verzet hadden. Bovendien was ik als jongste ook echt de observator van de familie. Er wordt niet echt naar je geluisterd omdat je de jongste bent, maar je hebt wel alles gezien en gehoord. Nu ik 30 ben voel ik me soms de meest wijze van de acht.”

“Mijn ouders hadden geluk met mij als kind. Ik hing niet rond op straat, was bezig met school en met ‘een voorbeeldmarokkaan’ te zijn. Ook omdat ik wist dat ik ooit nog een bom ging moeten laten vallen in onze familie.”

“Ik heb zelf de beslissing genomen om thuis te vertrekken. Het is niet zo dat mijn homoseksualiteit niet geaccepteerd werd, integendeel, maar het viel nooit echt in goede aarde. Het was gewoon een heel moeilijke situatie. Aan de ene kant zagen ze mij doodgraag, maar aan de andere kant was er die homoseksualiteit. Het paste niet in hun leefwereld, waardoor ik besloten heb om voor mijn eigen leven te kiezen.”

“Ik besefte dat ik wel een heel grote opoffering had gemaakt, maar heb daar niet lang om zitten treuren. Ik leef ook zonder spijt. Je kunt spijt hebben van bepaalde dingen die je mensen aandoet, maar keuzes in mijn leven betreur ik niet. Die maken wie je bent, ze bepalen je.”

Lees woensdag Jaouad’s volledige verhaal in Gazet van Antwerpen

Kom meer te weten over dit project op deze website .