“Een echte vaderfiguur heb ik nooit gehad. Ik herinner het me niet, maar toen ik heel jong was, sloeg mijn papa mij. Daarom is mijn moeder met mij vertrokken. Hoewel de deur jaren later steeds voor hem openstond, heeft hij nooit toenadering gezocht. Daar heb ik het heel moeilijk mee.”

“Een paar jaar na ons vertrek kreeg mama een nieuwe vriend. Ook toen liep het mis. Hij en mijn mama maakten heel veel ruzie. Die man maakte het verbaal erg bont.

“Ook op school was deze periode enorm zwaar, ik voelde me stilaan onzichtbaar. Ik was ongelukkig en weende voortdurend. De weinige vrienden die ik nog had, kregen er genoeg van. Ze aanvaardden me niet meer, en vonden me een zaag. Op dat moment heb ik tegen mezelf gezegd dat het zo niet langer kon. Ik heb mijn masker opgezet en deed alsof alles goed ging, en dat doe ik nu nog steeds. Uiteraard ging het toen helemaal niet goed, maar het kon niet anders. Toen mijn eerste grote liefde mij dumpte, was ik ervan overtuigd dat ik niemand meer had. Daarom ondernam ik een zelfmoordpoging.”

Lees Sarah’s volledige verhaal maandag in Gazet van Antwerpen

Kom meer te weten over dit project op deze website .