Abdelhafidh Ben Abdou was al een tijdje ernstig ziek. “Hij dementeerde en wij waren bang om hem nog langer alleen thuis te laten. Als ik niet voor mijn werk in Zwitserland was, bleef ik bij hem”, vertelt zijn oudste zoon Selim (27). Een tijdje terug werd Afid opgenomen in het ziekenhuis. “Zo is toevallig de tumor in zijn longen aan het licht gekomen. Die bleek uitgezaaid te zijn naar zijn hersenen”, zegt Selim.

Met heel veel pijn in het hart hebben Selim en zijn jongere broer Sami (23) zaterdag afscheid genomen van hun vader. Hij was net 66 jaar geworden. “We zullen hem begraven in Den Den, een dorpje bij de hoofdstad Tunis. In het familiegraf waar ook zijn ouders en zijn broer Abdel begraven ligt. Hij voetbalde begin de jaren zeventig bij KV Mechelen en verongelukte”, zegt Sami.

"Psycholoog van de late uurtjes"

“Een klap die mijn vader nooit echt te boven is gekomen. Hij voelde zich verantwoordelijk voor de dood van zijn broer, omdat hij hem naar België haalde. Maar ondanks de wonden die bij hem nooit heelden, was hij wel altijd degene die anderen een luisterend oor wilde bieden. Hij was in feite de psycholoog van de late uurtjes”, legt Selim uit. Als ober in het Mechelse horecawereldje was Afid, een boomlange Tunesiër een fenomeen. Eerst bij Annie in de Kleine Keizer waar hij zijn gouden jaren beleefde. Maar later bijvoorbeeld ook nog in Gallery’s, Den Akker, Mille en tot slot in ’t Oud Conservatorium.

"Geen slachtoffer spelen"

“Hij sukkelde met zijn knieën, een gevolg van het handballen. Daardoor moest hij noodgedwongen stoppen, wat hem veel pijn deed. Hij was graag tussen de mensen”, vertelt Sami. Het was door de sport dat Afid Abdou in 1969 als een van de eerste Tunesiërs in de Dijlestad belandde. “Zijn broer als voetballer, hij als handballer. Vader maakte deel uit van de nationale handbalploeg van Tunesië. Daarmee heeft hij in 1972 nog deelgenomen aan de Olympische spelen in München. Tot hij uiteindelijk in Mechelen zijn thuis vond, en ook nog in Duffel speelde”, vertelt Sami.

Zijn zonen hebben veel van hem geleerd. “Vooral om niet het slachtoffer te spelen in de maatschappij als je onrecht wordt aangedaan. Vader was destijds de eerste die een café binnenwandelde, ook al hing er een bordje dat het verboden was voor Noord-Afrikanen”, zegt Sami. Zoon Selim heeft het ultieme eerbetoon al in gedachten. “Ooit wil ik een café naar hem noemen”, stelt hij.