"Mijn telefoon heeft niet stilgestaan vandaag”, zegt Ann een dag later. “Ik kreeg ook veel facebookberichtjes. Die getuigenis op televisie vond ik moeilijker dan in een krant. Ik raakte niet altijd even goed uit mijn woorden omdat ik nog zo veel dingen wou vertellen, zoals over de herinneringsdoos die ik voor mijn zoontje maak. Maar Kathleen Cools is een heel lieve vrouw, ze stelde me op mijn gemak.”

Ann is alleenstaande mama van Nyo (4). Hij was bijna drie toen Ann op 8 juli 2013 te horen kreeg dat ze uitgezaaide huidkanker had. “In 2008 had ik al eens een kwaadaardige melanoom laten weghalen. Maar er was geen bestraling nodig, want er waren geen uitzaaiingen. Enkele jaren later kreeg ik een tumor op dezelfde plaats in mijn been, en daarna nog eens. Toch kwam het nog als een volledige verrassing toen de oncoloog in de zomer van 2013 vertelde dat er uitzaaiingen waren naar mijn lymfeklieren en organen zoals mijn lever en pancreas. Hij sprak over weken, of maanden. Geniet van het leven, zei hij.”

Ann stond net op het punt om opnieuw te gaan studeren. “Ik wou in Lier een A1 Verpleegkunde gaan volgen.Plots moest ik geen langetermijnplannen meer maken. Mijn grootste zorg ging uit naar Nyo. Ik was zo bang dat hij mij zou vergeten. Wat weet je zelf nog van je kindertijd toen je drie was? Dus ben ik een herinneringsdoos gaan maken, met mijn lievelingsboeken, lievelingsfilm, het jurkje van mijn eerste communie, juweeltjes en brieven die ik aan hem schrijf. Die kan Nyo dan op belangrijke momenten in zijn leven openmaken.”Ann dacht aan een bucketlist van dingen die ze zeker nog wou doen voor ze stierf. Zotte dingen, zoals bungeejumpen of een wereldreis. “Maar al gauw besefte ik dat het allerbelangrijkste en het allerliefste dat ik nog doe, zoveel mogelijke mooie momenten samen met Nyo meemaken is. Ik wil er nog zo veel mogelijk voor hem zijn, breng hem naar school, stop hem in bed. Hij is een vrolijk kind. In het begin vertelde ik hem over de monstertjes in mijn buik, maar we praten er minder en minder over. Omdat ik hem er niet mee wil belasten, en ook wel omdat ik me eigenlijk heel goed voel momenteel.”

Ann volgt een experimentele therapie om de tumoren af te remmen, die wonderwel aanslaat. “Ik werk zelfs weer enkele uren per week in de horeca. Mijn bazin en de collega’s zijn superlief. Als ik een slechte dag heb, tonen ze begrip.”Voorlopig is haar toestand stabiel. “Gemiddeld duurt de experimentele therapie elf maanden. Ik ben er dus al een zestal maanden langer goed mee. Daarna kan ik nog andere experimentele therapieën doen, maar het is dan afwachten of die even goed aanslaan.”

Ann vindt het goed dat er over kanker gepraat wordt. “De ziekte heeft veel gezichten. Niet alle kankerpatiënten zijn kaal of constant moe. Over huidkanker weten de meeste mensen niet veel. Ik ging vroeger vaak onder de zonnebank, en de zonnebank of onbeschermd zonnen zijn even uitlokkende factoren voor huidkanker als roken is voor longkanker. Het is belangrijk dat mensen zich daarvan bewust zijn.”

De getuigenis van Ann in Reyers Laat kan je nog bekijken op de website van deredactie.be