De Bijzondere Kamercommissie Seksueel Misbruik onder leiding van Karin Lalieux (PS) wil dat haar deskundigen, de Leuvense professor Yvo Aertsen en de Brusselse professor Paul Martens, een profiel opstellen van de slachtoffers van seksueel misbruik. De slachtoffers zelf hoort ze echter uitdrukkelijk niet, omdat ze niet wil tussenbeide komen in lopende gerechtelijke onderzoeken. Ze neemt haar toevlucht tot getuigen die deze slachtoffers vertegenwoordigen. Op basis van die getuigenissen wil ze verantwoordelijken uit de Kerk, de politie en het parket oproepen om te antwoorden op de vraag waarom er zo weinig werd opgetreden tegen seksueel misbruik in gezagsrelaties. Eerder al had de Kamercommissie Justitie, waarvan de Bijzondere Kamercommissie-Lalieux een beperkte afspiegeling is, al kinderpsychiater Peter Adriaenssens én enkele vertegenwoordigers van het parket gehoord (zie: hier).

1. DE HOORZITTINGEN

Wat leverden de hoorzittingen op? We behandelen achtereenvolgens: de slachtoffers van de Kerk, de slachtoffers van incest, de slachtoffers in de sport, de slachtoffers van artsen en hulpverleners.

1.1. DE KERK

Om een beeld te krijgen van de slachtoffers van priesters, was eerder al kinderpsychiater Peter Adriaenssens gehoord. Deze week hoorde de Commissie, Rik Devillé, pastoor op rust van Buizingen, en oprichter van Werkgroep Mensenrechten in de Kerk.

De Werkgroep Mensenrechten in de Kerk (WMK) werd in 1992 opgericht om toe te zien op de mensenrechten in de Kerk. Ze behandelt niet alleen klachten over seksueel misbruik maar ook de problemen rond de positie van de vrouw en die rond het verplichte celibaat.

Sinds 1992 kreeg ze volgens Devillé in totaal 427 klachten binnen over allerlei seksuele misbruiken (niet alleen seksueel misbruik van kinderen, maar ook "anonieme bevallingen" van kinderen die door een priester waren verwekt). In de periode 2000-2010 waren er dat 264 tot voor de dossiers van Peter Adriaenssens in beslag werden genomen en nog eens 76 nieuwe daarna.

"In die hele periode meldde zich slechts één dader die twee nichtjes had misbruikt en daarover diep ongelukkig was", zegde Devillé, "maar die zaak is goed afgelopen".

1.1.1. OVER DE KERK

Devillé hekelde de tegenwerking van de Kerk die hij van in het begin ondervond en die volgens hem nu nog altijd voortduurt. Zo mocht hij geen contact leggen met de Commissie-Halsberghe - de voorloper van de Commissie-Adriaenssens - , die binnen de Kerk dossiers over seksueel misbruik afhandelde. "Ik heb ook geen dossiers aan die Commissie overgedragen, ze gingen allemaal naar de bisschoppen of de oversten van de ordes waar het misbruik gebeurde. Groot was dan ook mijn verbazing dat deze Commissie slechts 35 dossiers had binnengekregen (alle andere getuigen hebben het over 33 dossiers, nvdr). Wat is er dan met de andere gebeurd?".

De WMK van Devillé mocht van de Belgische bisschoppen de slachtoffers ook niet bijstaan of begeleiden bij gesprekken die deze mensen hielden met de bisschoppen. "De bisschoppen zegden dat ze hun eigen vertrouwenspersonen hadden, maar of dat zo is weet ik niet. Ik heb ze hierover een aangetekende brief gestuurd, maar ze antwoordden niet. In ieder geval: onze erkenningsdagen voor slachtoffers kunnen nu nog altijd niet aangekondigd worden in de katholieke bladen en de bisschoppen willen ook geen zalen of koffie ter beschikking stellen daarvoor. Hoewel wij de bisschoppen altijd hebben uitgenodigd kwam er pas de laatste keer één bisschop opdagen, Johan Bonny van Antwerpen".

Volgens Devillé is in de Kerk "schijnbaar niemand verantwoordelijk" voor een pedofiele priester. "Noch de bisschop, noch de oversten van de ordes zeggen dat ze iets kunnen doen. Ze zeggen dat er geen relatie werkgever-werknemer is en dat ze geen gezag kunnen uitoefenen over de pedofiele priester. Maar als een pastoor zoals Norbert Bethune trouwt, dàn kunnen ze wel onmiddellijk optreden. Is seksueel misbruik dan minder erg dan trouwen? En zo gauw de priester de feiten bekent, laten ze hem vallen", zo luidde het bitter.

"De Kerk vond dat ik moest stoppen met haar te belasteren. Ze vroegen mij altijd naar bewijzen, maar ik héb geen bewijzen, ik heb alleen maar klachten van slachtoffers en ik hoop dat ze worden onderzocht", zegde Devillé.

Hij stelde dat hij al zijn dossiers naar Rome had gestuurd, maar hij kreeg er geen antwoord op. Wel schreef paus Benedictus XVI heel recent een brief naar aanleiding van de "erkenningsdagen voor slachtoffers", die Devillé op 2 oktober jl. had gehouden. "Daarin prees de paus de Antwerpse bisschop Bonny, die voor de eerste keer in de geschiedenis naar zo'n bijeenkomst was gekomen. Maar over de slachtoffers: geen woord! Bepaalde vicariaten (afdelingen van bisdommen, nvdr) organiseren nu sessies om de problemen rond seksueel misbruik te verwerken. Sessies voor priesters met problemen wel te verstaan! Dat zegt genoeg."

Devillé viel dan ook vlijmscherp uit tegen de Kerk. "De Kerk ontkent systematisch het seksueel misbruik, ze verdoezelt het en werkt het gerecht tegen." Terzake verwees Devillé naar het verzoek tot wraking van de Brusselse onderzoeksrechter Wim De Troy dat door de advocaat van kardinaal Danneels is ingediend. "Priesters worden gezien als mensen die boven het gewone volk staan en die geen seksueel misbruik kùnnen plegen. Zo wordt de Kerk een de staat in de staat die haar eigen regels van stilzwijgen boven de staat stelt", zo luidde het streng. Maar toen Bruno Valkeniers (VB) later hier wat dieper op in wilde gaan krabbelde Devillé terug: "Ik denk niet dat iemand in de Kerk te slechter trouw is en bewust aan doofpotpolitiek wil doen. Ze gaan er wel van uit dat een priester zulke dingen als seksueel misbruik niet kan plegen."

De gepensioneerde pastoor vond wel grote verschillen tussen de manier waarop de bisdommen omspringen met seksueel misbruik in de Kerk: "Hoe meer je naar de grens van het land gaat, hoe slechter. Wat links en rechts van de as Antwerpen-Brussel ligt, doet het veel slechter".

1.1.2. OVER POLITIE EN GERECHT

Devillé zegde dat hij zelf nooit met de klachten die de WMK ontving naar het gerecht was gestapt, maar altijd de slachtoffers had aangeraden om dat zélf te doen. "Als ze echt niet durfden gingen wij wel mee".

Devillé ontkende dat hij de 427 dossiers had afgegeven aan het Brussels gerecht. "Op de dossiers van 19 slachtoffers na, die uitdrukkelijk wilden dat het gerecht hun zaak zou behandelen en van wie sommigen dat al voor de derde keer vroegen, werden ze allemaal in beslag genomen door onderzoeksrechter De Troy. Maar ik drong aan en kreeg een kopie van alle stukken terug, zodat WMK kan verder werken". Devillé heeft immers het volste vertrouwen in De Troy. "De slachtoffers hebben de grootste schrik dat hun klachten worden teruggestuurd naar de parketten waar ze wonen", zo luidde het nog.

Devillé viel uit tegen enkele parketmagistraten, onder wie die van Brugge, die een zaak van seksueel misbruik in een ziekenhuis in Tielt zo zou hebben vertraagd dat ze kon verjaren "door manipulatie van de datum waarop de verjaringstermijn startte". Hij zegde dat politiemensen hem kwamen vertellen dat dossiers van hen werden afgenomen als de feiten die een slachtoffer meldde te concreet werden. "En dan werden ze vervangen door speurders van de fraudesectie! We vernamen ook dat een politiechef vroeg om bepaalde zinnen uit een verhoor te schrappen". Maar Devillé bedankte uitdrukkelijk de Brusselse speurders van de cel rond onderzoeksrechter De Troy, ook voor hun "respect voor de privacy".

1.1.3. VOORSTELLEN

Devillé pleitte voor een jaarlijkse herdenkingsdag voor slachtoffers van misbruik in de Kerk, zoals 11 november voor de oudstrijders.

Hij vond ook dat de verjaring ofwel moet worden afgeschaft, ofwel mag de verjaringstermijn maar starten tien jaar nadat het slachtoffer zijn klacht heeft ingediend. Daardoor zal een dader nog tot dertig jaar na de klacht (maar dus véél langer na de feiten) voor de strafrechter kunnen worden gebracht. "Ook bejaarde daders - in tegenstelling tot wat ik uit Kerkelijke hoek hoor - moeten nog voor de rechter worden gebracht en ook zaken waarin de dader overleden is moeten nog worden onderzocht uit respect voor het slachtoffer".

1.2. INCEST

Suzanne Van Malderen en Marleen Achtergaele van de vzw Incest Misbruik Limburg, die - in tegenstelling tot wat de naam suggereert in heel Vlaanderen actief is - wezen er op dat 85% van het seksueel misbruik binnen het gezin gebeurt. "Alleen bij de Vertrouwensartsencentra kwamen er in 2008 drie klachten over incest per dag binnen. Hier moet veel meer aandacht naartoe gaan", vonden zij. Ze willen daarom dat de Commissie haar naam wijzigt. Nu is die voluit: "Bijzondere commissie betreffende de behandeling van seksueel misbruik en feiten van pedofilie binnen een gezagsrelatie, inzonderheid binnen de Kerk", maar dat vinden de spreeksters niet goed. "De Commissie moet de verwijzing naar de Kerk laten vallen, want dat is discriminerend", zo heette het. Ook de verwijzing naar "seksueel misbruik binnen gezagsrelaties" moet verdwijnen, "want wat met minderjarigen die incestueuze relaties hebben met andere minderjarigen?"

1.2.1. OVER DE HULPVERLENING

* De spreeksters wezen er op dat de vertrouwensartsencentra te lange wachttijden hebben om slachtoffers op te vangen. "Er zijn wachttijden van drie weken vooraleer je een afspraak krijgt. Daarom moeten traumacentra worden opgericht. Die moeten 24 uur op 24 open zijn. Alleen zo kunnen de slachtoffers onmiddellijk worden onderzocht en dat is nodig, want bewijsmateriaal van seks is binnen de 48 uur helemaal verdwenen. En zonder bewijsmateriaal is er geen vervolging".

* Ze hekelden het misbruik dat wordt gemaakt van psychiatrische syndromen als Münchhausen by proxy en het PAS-syndroom om het seksueel misbruik van kinderen te ontkennen. PAS (Parental Alienation Syndrome, nvdr)komt alleen bij echtscheidingen voor. Het kind verstoot de ouder die hem niet verzorgt, meestal ten gevolge van een denigrerende campagne van de andere ouder. Bij Münchhausen by proxy verzinnen de ouders allerlei ziektes bij hun kinderen omdat aandacht te krijgen van het medisch personeel.

"Vooral het PAS-syndroom is sinds 2007 in de rechtspraak binnengeslopen om seksueel misbruik te ontkennen. Er zou eens een vergelijkende studie moeten gebeuren naar de afhandeling van klachten over seksueel misbruik van kinderen in echtscheidingssituaties in vergelijking met dit soort klachten buiten echtscheidingssituaties. Is het aantal seponeringen even hoog, worden dezelfde onderzoeksdaden gesteld, worden evenveel daders veroordeeld? Ook de hoge vlucht die Münchhausen by proxy plots neemt, mag wel eens worden onderzocht", zo luidde het. De hulpverleensters vrezen dat het gerecht op deze wijze seksueel misbruik onder de mat veegt.

* Het kan voor de vzw Incest Misbruik Limburg ook niet dat de ouder-dader de verklaringen van zijn kind-slachtoffer bij de vertrouwensartsencentra en de politie kan inkijken. Nochtans is dat nu zo.

1.2.2 OVER HET GERECHT

* Er wordt te veel geseponeerd. - "In 95% van de gevallen gebeurt dat, terwijl slechts 10% van de klachten van de kinderen zelf ongegrond zijn. Soms is de reden dat het slachtoffer zelf niet uitdrukkelijk zegt dat het een klacht wil indienen, want als je dat niet uitdrukkelijk zegt noteren nog te veel politiemensen het gewoon als een melding. Maar dan is het geen klacht". De hulpverleensters pleitten terzake voor meer controle van de Minister van Justitie op de procureurs. Ze wilden ook dat burgerlijke partijstelling bij de onderzoeksrechter gratis wordt: "Betaling is een vorm van klassenjustitie".

* Ze vragen dat de gerechtsdeskundigen een speciale opleiding over incest krijgen. De onderzoeksrechters mogen ook niet zomaar even wie als deskundige aanstellen, er moet een vaste lijst komen én een onafhankelijke commissie die de verslagen van de deskundigen evalueert.

* "Als de zaak geseponeerd wordt, worden de kinderen soms verplicht bij de ouder-dader teruggeplaatst. Dat zou niet meer mogen kunnen. "Kinderen mogen niet gedwongen worden tot omgang met de misbruiker, ook al is de klacht nog niet bewezen", zo heette het. "Minderjarigen mogen niet gestraft worden omdat ze klacht indienen: uithuisplaatsing van het kind moet de allerlaatste mogelijkheid zijn. Het mag alleen kunnen als de andere ouder (niet-dader) op de hoogte was en het kind niet beschermd heeft", vindt de vzw.

1.2.3. VOORSTELLEN

* De dader moet de therapie van het kind betalen, want die loopt op tot 40 euro per uur. De strafrechter moet de dader een therapie kunnen opleggen. Die dader mag zijn therapeut echter niet zelf kunnen kiezen. De dader moet bovendien een alimentatie aan zijn slachtoffers betalen via de DAVO (de Dienst Alimentatievorderingen bij de federale overheidsdienst Financiën).

* De hulpverleensters willen dat hun collega-hulpverleners een meldingsplicht krijgen als zij bepaalde vormen van seksueel misbruik vaststellen.

* Alle verhoren van minderjarige slachtoffers moeten audiovisueel worden opgenomen.

* De vzw wilde verder dat de verjaringstermijn wordt afgeschaft omdat seksueel misbruik van minderjarigen "een misdaad tegen de menselijkheid is". De vertegenwoordigster van SOS Inceste was genuanceerder. Zij vond dat de verjaringstermijn om klacht in te dienen onbeperkt moet zijn, maar eens de klacht is ingediend moeten de gewone termijnen lopen. Er is dus volgens SOS Inceste geen verjaring om klacht in te dienen, het slachtoffer mag er zijn/haar tijd voor nemen, maar eens de klacht ingediend moet de dader wel binnen een redelijke termijn worden berecht.

* Namens de Werkgroep SOS Inceste pleitte Evelyne Bruyère voor de invoering van een nieuw misdrijf in het strafwet boek: incest. Dat bestaat nu niet, het valt nu gewoon onder seks met minderjarigen. Bij het nieuwe misdrijf 'incest' moet afwezigheid van toestemming altijd worden verondersteld, ook als het slachtoffer meerderjarig is. Nu is dat niet zo. Incest moet gedefinieerd worden als "ieder seksueel misbruik door de ouder van iemand met wie het huwelijk uitgesloten is". Seksueel misbruik door schoonouders, ooms, tantes, broers, zussen, samenwonende bijzitten van de ouders moet eveneens als incest worden gedefinieerd. De zaak-Van Gheluwe wordt dus een incestmisdrijf. En de straf hiervoor moet altijd tussen de 20 en de 30 jaar liggen. Spreekster viel uit tegen het gerecht omdat dit soort zaken te vaak wordt gecorrectionaliseerd.

Bruyère noemde incest "de neef van genocide (volkerenmoord)": "Bij een genocide verliest het slachtoffer een orgaan of een arm, bij incest zijn volledige menselijkheid", zo luidde het.

1.3. DE SPORT

En hoe zit het in de sport? Dat legde professor Yves Vanden Auweele (sportpsycholoog, KULeuven) uit. Hij onderzocht seksueel misbruik in de sport in 2004 bij 445 sportstudenten aan de KULeuven. Het onderzoek werd daar later nog eens overgedaan en ook aan de VUBrussel. De resultaten leverden amper verschillen op.

De sportpsycholoog ging na welke gedragingen de sporters zelf als seksueel misbruik ervaarden. Daaruit bleek vooral de jongens dezelfde gedragingen (samen met de trainer onder de douche moeten, bv.) minder erg vinden dan meisjes. Hij onderzocht ook hoeveel keer de slachtoffers dit misbruik zelf hadden meegemaakt.

1.3.1. WAT LEERT HET ONDERZOEK?

* Het onderzoek toonde aan dat de sporters zelf goed onderscheid kunnen maken tussen echt seksueel misbruik en een toevallige of sportieve aanrakingen.

* 7,3% van de meisjes en 3,7% van de jongens ervaarden "zeer ernstig seksueel misbruik". Het ging dan om meisjes die aangespoord werden tot seks met de trainer in ruil voor een selectie voor internationale matchen; het ging om aanrakingen van de intieme delen, seks onder bedreiging, kussen op de mond.

Daarnaast zegde 54% van de meisjes en 41,6% dat zij ongewenste seksuele intimiteiten moesten ondergaan. Dan verstaan de sporters daaronder: samen onder de douche gaan staan, een massage op de voorkant van het lichaam, vuile sekspraat, flirten e.d.

* "Waarschijnlijk heb je meer seksueel misbruik in de sport dan elders omdat het misbruik traag tot stand komt tijdens een langdurige relatie, waarbij de trainer en sporter vaak bij elkaar zijn. En zulke lange relaties heb je elders niet".

Er is volgens de sportpsycholoog weinig verschil tussen de sporten, maar toch zijn er meer ernstige fysieke avances bij de balsporten, eerder dan bij zwemmen of turnen bv. Turnsters en zwemsters klagen dan weer behoorlijk meer over voyeurisme.

* Vanden Auweele hekelde ook de misbruiken bij ontgroeningen. "Als 14-jarige sportertjes die voor het eerst naar het buitenland gaan, ontgroend moeten worden door de schaamharen van de meisjes uit hun groep af te scheren, onder toeziend oog van de trainers, dan is dat ook misbruik".

* Wat zijn volgens Vanden Auweele de kenmerken van de trainer die misbruikt? "De ouders van de atleten hebben vaak een heel groot vertrouwen in hem. De trainer is heel vaak samen met de atleten, tot 25 uur per week en gaat ook met hen op verplaatsing. Hij heeft ook een groot aanzien in zijn sportfederatie. En in die federatie is er weinig sociale controle."

* Wat zijn de kenmerken van de misbruikte atleten? "Ze hebben grote sportieve ambities, zijn zeer afhankelijk van de trainer en staan op heel vertrouwelijke voet met hem. Ze hebben ook een laag zelfbeeld en zijn beschaamd over de feiten."

1.3.2. VOORSTELLEN

* Vanden Auweele zegde nog dat de sport nog te veel aan struisvogelpolitiek doet. "Wel is er een evolutie. De Vlaamse sportfederaties willen er nu aan werken, terwijl ze eerst afwijzend stonden. En ook het nieuwe sportdecreet dat in januari in Vlaanderen van kracht wordt verplicht de federaties om oog te hebben voor de ethische aspecten van de sport. Maar het Olympisch Comité doet voorlopig niets, terwijl het in Nederland het voortouw neemt bij preventieve acties".

Hij pleitte voor een meldpunt voor slachtoffers in de sportsector zelf "omdat er momenteel niets is in de sportsector om dit probleem op te vangen. Maar ook omdat de slachtoffers gewoon niet naar de andere bestaande diensten (Kinderrechtencommissariaat, vertrouwensartsencentra) stappen met hun klachten én omdat zo'n meldpunt laagdrempelig is".

* Hij wilde bovendien een code voor trainers, waarin staat hoe zich te gedragen in problematische situaties (douches, samen naar het buitenland, omkleden).

1.4. EN VERDER

* Professor Tony Van Loon (VUB, tevens lid van de patiëntenvereniging Uilenspiegel) vond het vreemd dat noch de vertrouwenscentra, noch Child Focus in het verleden gevallen van seksueel misbruik in de kerk hebben geregistreerd. "Hoe kan dat, als er plots zoveel blijken te zijn?", zo vroeg hij zich af. "Ik geloof niet dat de Vertrouwensartsencentra en Child Focus geen klachten over priesters hebben gehad. Maar wat hebben ze ermee gedaan?" Hij pleitte voor een onafhankelijk meldpunt voor slachtoffers van kindermisbruik. Die organisatie moet zich - net zoals het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding - namens de slachtoffers burgerlijke partij kunnen stellen en moet dus zelf rechtszaken kunnen opstarten. Van Loon steunde de idee om van "incest" een apart misdrijf te maken en wil dat het beroep van therapeut wettelijk wordt geregeld. Ook vond hij dat het onderwijs in de rechten veel meer op individuele gevallen moet worden gericht, om de ervaring van de slachtoffers mee te nemen.

* Marianne Mertens van de "Medical Woman's Association of Belgium" moest voor de commissie erkennen dat ze niet over cijfers over het seksueel misbruik in een medische relatie beschikte, omdat de Orde van Geneesheren die niet wil verstrekken. Volgens haar heeft de Orde die wel, zeker tot 1997, maar ze wilde ze niet geven. Ook zij wil een nationaal meldpunt met vaste procedures, waar slachtoffers anoniem kunnen getuigen. Huisartsen zouden een meldingsplicht moeten hebben en het parket moet een magistraat hebben die is vrijgesteld voor zaken van seksueel misbruik.

2. BEDENKINGEN

1. De eerste week leverde heel wat getuigenissen over slachtoffers op. Maar de hulpverleners die ze brachten, bewezen de zaak geen dienst door vage geruchten als feit voor te stellen. Rik Devillé gaf zelf toe dat hij "geen bewijzen, alleen maar klachten" heeft. Sommige zware beschuldigingen steunen op hearsay in de derde graad ("Een slachtoffer vertelde mij dat een politieman hem had verteld dat…"), maar ze brengen toch probleemloos de integriteit van ernstige magistraten en kerkleiders in het gedrang.

In de meeste uiteenzettingen was al evenmin duidelijk wat "seksueel misbruik" precies inhoudt. De term bleef meestal te vaag en dat bemoeilijkt de discussie omdat het opleggen van straffen nu eenmaal genuanceerd en volgens een bepaalde gradatie moet gebeuren.

2. Duidelijk is ook dat cijfers ontbreken. Devillé kon niet precies zeggen hoeveel klachten over seksueel misbruik van minderjarigen door priesters hij nu binnenkreeg. De vzw Incest Limburg had geen cijfers over het aantal gemelde feiten, maar goochelde met statistieken ("95% van de klachten wordt geseponeerd", "slechts 10% van de klachten van kinderen is ongegrond"), waarbij niet duidelijk was van waar deze cijfers kwamen en nog minder of ze wel waar zijn. De Orde van Geneesheren zou cijfers hebben tot 1997, maar niet meer daarna, en ze zou die niet ter beschikking willen stellen, zo zegde Marianne Mertens. We hebben er dus het raden naar hoeveel zaken worden vastgesteld en hoeveel er gerechtelijk worden afgehandeld.

De voorbije week werd slechts één degelijk onderzoek voorgesteld: dat van professor Vanden Auweele over seksueel misbruik in de sport. Dat had niet alleen een duidelijke definitie van wat seksueel misbruik, maar ook concrete cijfers.

3. Uit het onderzoek van Vanden Auweele bleek dat de toestand in de sportsector vermoedelijk erger is dan in de Kerk. Want al bij al zijn de cijfers over seksueel misbruik in de Kerk relatief laag: Devillé heeft het over 427 klachten in achttien jaar tijd voor àlle vormen van seksueel misbruik, de Commissie-Adriaenssens kreeg er 475 binnen voor een periode van 70 jaar, het federaal parket 103 in enkele maanden. Het is niet duidelijk hoe groot de overlap is. Ondertussen blijken wel 11% van de sporters nù slachtoffer van seksueel misbruik.

De vraag rijst dus of de Commissie zich niet moet heroriënteren: weg van het verleden naar het heden; weg van de Kerk naar belangrijker sectoren (zoals familie, sport en hulpverlening). Moet ze in plaats van alle bisschoppen als getuige op te roepen, niet veeleer alle sportfederaties en het BOIC oproepen als getuigen? Of is het belangrijker om de Kerk aan te vallen dan seksueel misbruik van minderjarigen te bestrijden?

4. De maatregelen die de slachtoffergroepen voorstellen zijn soms nogal extremistisch en vaak te repressief. Ze dreigen de goede functionering van het gerecht en de hulpverlening eerder te bemoeilijken dan te vergemakkelijken. We hebben het niet alleen over de afschaffing van de verjaringstermijn, die nieuwe ontgoochelingen van slachtoffers tot gevolg kan hebben omdat hoe langer je wacht met het indienen van een klacht, hoe meer het bewijsmateriaal verloren of onbetrouwbaar zal zijn. Maar die ook tot gevolg kan hebben dat de daders van seksueel misbruik beter hun slachtoffer vermoorden na het misbruik dan het in leven te laten, omdat moord nog verjaart en seksueel misbruik niet.

Ook het voorstel om de burgerlijke partijstellingen gratis te maken of een nieuw instituut op te richten dat zich burgerlijk partij kan stellen namens een slachtoffer gaat voorbij aan de vertragende werking van dergelijke burgerlijke partijstellingen én aan de afwezigheid van beleid en motivering bij de instellingen die zich nu al burgerlijke partij kunnen stellen, zoals het CGKR, met alle ongelijkheden vandien.

Ander voorstel: in echtscheidingszaken zouden volgens sommige groepen bijna geen vragen meer mogen worden gesteld over de waarheidswaarde van een beschuldiging van incest, terwijl sinds de zaak-Dutroux we toch wel weten dat sommige beschuldigingen verzonnen kunnen zijn (X1!) en door bepaalde advocaten worden gebruikt in de strijd om het hoederecht.

Ook dreigt een waaier van nieuwe meldpunten in allerlei sectoren te ontstaan: in de sport, traumacentra voor incest, een meldpunt in de hulpverleningssector, een organisatie die zich burgerlijke partij kan stellen zoals het CGKR. Daardoor wordt de boel echter onoverzichtelijk en hoe goed bedoeld ook: dit kan leiden tot doofpotoperaties. Merkwaardig is dat parlementsleden die een apart meldpunt binnen de Kerk uitdrukkelijk afkeurden, instemmend meeknikten als het ging om een soortgelijk meldpunt binnen de sportsector...

Lees ook:

De hoorzittingen over seksueel misbruik in de Kerk

De politiek over seksueel misbruik in de Kerk

Het rapport van de Commissie-Adriaenssens

Over de Danneelstapes

Over seksueel misbruik in de Kerk

Mogen pedofiele misdrijven pas na 30 jaar verjaren?

Naar een woonverbod voor pedofielen?