De stedelijke dienst voor onthaalouders, die sinds 1979 bestaat, organiseert kinderopvang bij onthaalouders thuis. In 1979 startte de dienst met 25 opvanggezinnen en 39 kinderen. Dertig jaar later zorgen 65 onthaalouders jaarlijks voor een vijfhonderdtal kinderen. ”Hoewel het aantal onthaalouders de laatste tien jaar is gedaald, worden de meeste opvangplaatsen nog altijd door onthaalouders gerealiseerd”, zegt schepen voor Welzijn Christel Geerts (sp.a).

Een van de drie pioniers is Marleen De Caluwé (57) uit Sinaai. ”Dit is een roeping, niet zomaar alleen een beroep”, vertelt Marleen ’Moeke’ De Caluwé. ”In die dertig jaar heb ik voor meer dan honderd kinderen gezorgd. Ook mooi is dat ik ondertussen ook kinderen van kinderen over de vloer heb gekregen. En dat geeft een machtig gevoel, wat betekent dat die mensen het altijd als heel positief hebben ervaren."

Arbeidsintensief

De opvang bij een onthaalouder is een kleinschalige opvang in ge- zinsverband, met opvang van een beperkt aantal kinderen. Maar in de loop van de jaren is er veel veranderd. ”Het is veel arbeidsintensiever geworden. Ik herinner me nog dat we dertig jaar geleden zelfs nog ’bewaarders en bewakers van kinderen’ werden genoemd (lacht). Ook de kinderen zijn misschien wel wat drukker; ze krijgen zoveel meer indrukken. En ook de ouders zijn veeleisender geworden. Niettemin hebben we nog wel jonge collega’s die opstarten, maar die blijven het vaak ook geen dertig jaar meer doen.”

Een van die jonge collega’s is Ilse Smet (20) uit Belsele, die op haar negentiende onthaalmoeder werd. ”Ik ben kinderverzorgster van opleiding, dus deze stap was voor mij heel logisch. Het is ook handig om thuis te werken, en mijn vriend helpt ook graag een handje. Of ik dit binnen dertig jaar nog zal doen? Goh, dat is echt wel heel lang hé.”

Joris VERGAUWEN