In ‘Zwart op wit’ schiet Verstrepen met scherp op zijn ex-partij. Zo zouden op VB-bijeenkomsten geregeld naziliederen worden gezongen, het Vlott van Hugo Coveliers zou door het VB gefinancierd zijn en de geruchten over een liefdesaffaire tussen Marie-Rose Morel en Frank Vanhecke zouden kloppen. Enkele passages uit het boek.

LETERME: “De CD&V was de eerste partij die geprobeerd heeft me in te lijven”, schrijft Verstrepen. De vraag kwam van Yves Leterme persoonlijk, maar diens interesse “bekoelde” na een tijd.

VERHOFSTADT: Een concreter aanbod kwam er begin 2004 van toenmalig Vlaams minister-president Bart Somers. Verstrepen beweert dat de VLD-top, premier Verhofstadt incluis, het eens was met zijn komst naar de partij.

DEWINTER: Rond dezelfde tijd kwam er ook een aanbod van het VB, via Filip Dewinter, die in Verstrepen een voor zijn partij noodzakelijke verruimer zag. Verstrepen twijfelde tussen VLD en VB. De persoon die hem hielp de knoop door te hakken was... Jean- Marie Dedecker, toen nog lid van de liberale partij. “Jurgen, ga niet naar de VLD. De strijd is daar veel te groot. Ze schieten je dood voordat je goed en wel binnen bent. Jou willen ze monddood maken. Als je dan toch in de politiek wilt stappen, ga dan bij het Vlaams Blok”, zou die gezegd hebben.

NAZILIEDEREN: Al gauw voelde Verstrepen zich niet echt lekker in zijn nieuwe politieke heimat. Zo beschrijft hij twee VB-partijbijeenkomsten, een in Frankrijk en een in Antwerpen, waar door partijleden naziliederen zoals het Horst Wessellied (de partijhymne van de NSDAP) werden gezongen. Verstrepen sprak de aanwezige Dewinter (die “niet meezong, maar wel zat te lachen en het liet gebeuren”) erop aan. “Het is allemaal onschuldig. Zij doen dat graag, gun ze dat pleziertje”, antwoordde die. Verderop in het boek schrijft Verstrepen dat in het Antwerpse restaurant waar de naziliederen weerklonken ook een “privémuseum is gevestigd met Duitse parafernalia: dolken, helmen, swastika’s.” Enkele VB’ers zouden die dingen “vol adoratie” hebben vastgepakt.