BR>

“Ik zit hier schoon, tussen de druiven”, vervolgt de Antwerpse muzieklegende droog. “Ik heb zelfs geen tijd om ze op te eten. Heel de tijd zijn er onderzoeken. Daarstraks nog mijn longen, maar die zijn goed. Dat wist ik wel. Als ge zo kunt zingen, zijn uw longen goed.”

Het begon allemaal met die stomme val, waarbij ze gelukkig niets brak, in haar appartementje in de Antwerpse Kerkstraat. “Ik kan niet goed staan, mijn benen zitten vol water. Gelukkig hebben mijn buren mij horen roepen. Ge hebt een uurke om uw valies te pakken, zeiden ze aan de telefoon, maar een kwartierke later waren de ambulanciers er al. Mijne manager is dan maar japonnekes gaan kopen.”

Veel klachten heeft ze niet. Van de antibiotica is ze af, alleen wat pijnstillers moet ze nemen. En veel oefeningen doen met de kinesist. “Voor die benen, hé. Ik moet sjotten tegen zijn hand. Ik zit precies bij den Beerschot.”

Ze mag dan net geopereerd zijn, La Esterella is alweer de levendigheid zelve. En ze is blij dat ze kan babbelen. “De madam naast mij is Bosnisch. Die spreekt niks Nederlands”, zegt ze met een beteuterd gezicht. “Haar bezoek wel. Soms staan ze hier met tien man, allemaal Bosniërs, en enorm vriendelijk en behulpzaam.”

89, oud?

Op 7 mei wordt ze 89. Oud? Het lijkt of ze er niet bij stilstaat. “Ik heb nog veel te goed. Mijn vader is 100 jaar en 6 maanden geworden. Zolang ik niet te veel afhankelijk ben, ben ik content. Ik heb zeven jaar tournees gedaan langs bejaardentehuizen, da’s zo zielig. Die mensjes zitten daar maar. Ik geef liever dan dat ik krijg.”

Met haar hoofd is niks mis. Namen, data... dat gaat allemaal nog vanzelf. “Ik ken ook nog alle muziekteksten vanbuiten, in alle talen als het moet.” Dat komt natuurlijk omdat ze zoveel gereisd heeft. La Esterella heeft een mooie buitenlandse carrière gehad. Europa vooral, zegt ze, “maar ik ben ook eens in New York geweest. Met Jos Ghysen, toen die met pensioen ging.”

De jonge Esther Lambrechts, zoals La Esterella echt heet, begon haar carrière als naaister, maar leerde tijdens een zangwedstrijd in 1940 Charly Schleimovitz kennen, de man die haar eerste echtgenoot en manager zou worden. La Esterella zou uitgroeien tot de Vlaamse Zarah Leander, de stem die generaties deed wegzwijmelen bij Oh Lieve Vrouwe Toren of Voor een kusje van jou. In 1948 was ze de eerste Belgische artieste die op de Britse televisie kwam. Haar mooiste tijd?

“Dat was toen in Engeland. Zeven jaar heb ik daar tournees gedaan. Overdag tv-opnames, ‘s avonds optreden. En contacten gelegd met mensen als Hoagy Carmichael, The Andrew Sisters, Deborah Kerr... Wie kan dat zeggen?”

Mindere tijden waren er natuurlijk ook. De oorlog. “De vliegende bommen in Antwerpen, dat was wat. Vlak bij mij, op de Teniersplaats. Ik was juist binnen, anders was ik erbij. Die V1’s, die hoorden we komen. Als het geluid stopte, vielen ze. De V2’s vielen ineens. In 1943 werd ik opgeëist door de Duitsers. Als ik niet in de Berlijnse theaters ging zingen, moest ik naar de fabriek. Dat was rap gekozen.”

Pacemaker

Nu de pacemaker geplaatst is, hoopt La Esterella dat ze snel weer naar huis kan. Al zijn er nog andere klachten. “Bloedarmoede, incontinentie... ze moeten mij oplappen hier. Maar als ik weer goe ben, wil ik naar huis.” Tot nu toe woonde La Esterella zelfstandig. Ze heeft goeie buren die voor haar koken, af en toe een wasje doen of komen stofzuigen. “Met de pacemaker ben ik weer voor jaren goed, maar als ze zeggen dat ik naar een home moet, doe ik dat. Yvonneke (Verbeeck, red.) is toch ook content.”

Het zingen is ook niet meer echt een must. “Ik doe het omdat ze me vragen. Ik stamp geen deuren in. Ik heb van Q-Music pas nog ne schonen award gekregen. Normaal gezien moet ge daarvoor naar Vilvoorde, maar Vilvoorde is naar mij gekomen. Ze blijven me vragen voor van alles.” Nog altijd een ster, zeg ik. En het wordt dan toch even stil. “Een Esterellita”, verbetert ze. “Een kleine ster.”

Eefje RAMPART