"Maandag is de autoruit van een medewerker kapotgeslagen omdat er een N-VA-sticker op kleefde", begint Bart De Wever zijn verhaal. "De ruiten van ons Brusselse secretariaat zijn bekrast. Ik krijg beledigingen en halve bedreigingen naar mijn hoofd geslingerd, van opgestoken middenvingers kijk ik niet meer op, en ik heb al moeten wegduiken omdat er naar me werd gespuwd. Nee, ik heb nog niet echt genoten van mijn bekendheid in Wallonië."

"Ik was onlangs op een receptie bij een opvoering van

De Toverfluit

. Komt er een man op me af, die in het Frans zegt: 'U ziet er in het echt net zo gevaarlijk uit als op tv, ik hoop u nooit meer te zien!' Zoiets verwacht je toch niet bij zo'n gelegenheid met zo'n publiek?"

De Wever wil er vooral geen drama van maken. "Ik loop echt niet bibberend als een riet rond", lacht hij. "Ik was altijd al het mikpunt van een deel van de aanhang van Vlaams Belang, dat het amusant vindt om mij te kleineren of de levieten te lezen. Maar sommige Franstalige reacties zijn van een hatelijkheid die toch nieuw voor mij is. Na de IJzerbedevaart verscheen in de kranten een foto van mij en mijn zoon Simon. Daarna mailde iemand me dat Simon ooit uit schaamte zijn achternaam zal veranderen, omdat die dezelfde wanklank zal krijgen als de namen Hitler, Milosevic en Dutroux. Allez, is dat nu niet wat erover?"

"Wat ik wel grappig vind: de Franstaligen mailen allemaal dat ze fiere Belgen zijn, maar ze vinden het volstrekt normaal dat ze je in het Frans mailen. Ik antwoord altijd dat ik misschien niet zo fier ben, maar wel de drie landstalen ken."

"Iemand beweerde zelfs dat mijn naam later in het rijtje Hitler, Milosevic en Dutroux zal passen."

Vervelend vindt De Wever vooral dat ook zijn familie wordt geviseerd. "Mijn broer heeft zijn doctoraat gemaakt over het VNV

(Vlaamsch Nationaal Verbond, red.)

, dat collaboreerde met de Duitsers. Dat is voor het tijdschrift

Pan

genoeg om hem te bestempelen als een neonazi en een separatist, wat hij niet is. De Franstalige media zijn ook op zoek naar mijn zus, die in Wallonië woont. Het wordt haast een heksenjacht."

Er komen gelukkig ook positieve reacties. "Laatst arriveerde ik bij mijn kantoor in Brussel, toen een man uit een geparkeerde auto schoot en op me af vloog. Ik dacht dat hij me op mijn gezicht wilde timmeren, maar het bleek een Franstalige fan, die wilde zeggen dat hij me gelijk gaf en dat Wallonië beter door Vlamingen zou worden bestuurd."

Lex MOOLENAAR