De funky licks van Nile Rodgers (Chic) en/of falsetstem van Pharell Williams horen we ook op 'Give Life Back To Music' en 'Lose Yourself To Dance'. Handclaps, een funky bass: Daft Punk onder de glitterbal. En met een band: organisch en groovy. De beats zijn ver weg, de vocoder is gebleven.

Buitenbeentje

Pop staat er ook op: 'Instant Crush', gezongen door Julian Casablancas van The Strokes schuift makkelijk binnen. Ronduit bizar is 'Touch' met Paul Williams: songwriter en componist voor onder andere The Carpenters, David Bowie en… The Muppets. Hij maakte ook de beroemde begintune van The Love Boat. Enfin: 'Touch' is een zweverige space-opera-popsong waarin een heel orkest opduikt, het buitenbeentje op de plaat dat verdere exploratie verdient.

Het mooiste aan (pop)nummers als 'Beyond' en 'The Game Of Love' is de pedal steel gitaar (!), maar toch: lekker chill of gewoon saai? De tijd zal het uitwijzen. Wat we nu al zeker weten is dat het album te lang duurt en dat de boog niet altijd strak gespannen staat. De schaar had van 'Random Access Memories' een compacter geheel kunnen maken. Maar minder moeite hebben we met de lengte van 'Giorgio By Moroder', een 9-minuten durende ode aan synthesizerpionier Giorgo Moroder. Een perfect opgebouwde spacediscotrip alwaar wij graag dronken op de dansvloer loos zullen gaan. En brèf? De nieuwe Daft Punk heeft veel veelbelovende momenten, maar een naadloos meesterwerk en dus een (h)echt album is het niet geworden.

CRu Archieffoto